Ιουστινιάνες

(Giustiniani). Επώνυμο λογίων και αξιωματούχων από τη Βενετία και τη Γένοβα. 1. Άγγελος (Χίος 1520 – Γένοβα 1599). Θεολόγος. Πήρε μέρος σε διάφορες εκκλησιαστικές συνόδους του 16ου αι., στις οποίες διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και την πολυμάθειά του. Έγραψε πολλά θεολογικά έργα. Σε αυτόν οφείλεται και η μετάφραση του χρυσόβουλου (αυτοκρατορικού διατάγματος), το οποίο είχε απευθύνει o Παλαιολόγος στους Ι. 2. Ανδρέολος (15ος αι.). Γεννήθηκε στη Χίο και διακρίθηκε για την πολυμάθειά του. Νέος ακόμα έγραψε διάφορα ποιήματα, τα οποία αναφέρονταν στην επιδρομή των Βενετών κατά της πατρίδας του το 1431. Λόγω των σπάνιων πνευματικών του χαρισμάτων έχαιρε της ιδιαίτερης εκτίμησης του πάπα Ευγένιου Δ’. 3. Ανσάλδος (1502 – 1598). Σπούδασε νομικά στο Πατάβιο και στάλθηκε πρεσβευτής στον αυτοκράτορα της Γερμανίας, Κάρολο E’, του οποίου έγινε σύμβουλος. Με κίνδυνο της ζωής του αποκάλυψε συνωμοσία κατά του Αντρέα Ντόρια, την οποία είχαν οργανώσει μέλη της οικογένειας των Φιέσκι. 4. Αυγουστίνος (1470 – 1536). Γλωσσολόγος, ανατολιστής και ουμανιστής. Δίδαξε στο Παρίσι, στην Αγγλία και στην Ολλανδία. Έγραψε πολλά εκκλησιαστικά έργα στην ελληνική, στην εβραϊκή, στην αραβική και στη χαλδαϊκή γλώσσα. Είχε στην κατοχή του μεγάλη βιβλιοθήκη, την οποία δώρησε στη Γένοβα. 5. Βερνάρδος (1408 – 1489). Ιστορικός. Οι ιστορικές μελέτες του θεωρήθηκαν από τους μεταγενέστερους ιστορικούς ως η σημαντικότερη πηγή για την ιστορία της Βενετίας. Έγραψε πολλά έργα, το κυριότερο από τα οποία είναι η Ιστορία της Βενετικής αριστοκρατίας. 6. Βικέντιος (1510 – 1570). Τελευταίος αρχηγός της μαόνας (βλ. λ.) της Χίου. Πλούσιος και πανίσχυρος, διορίστηκε το 1540 από τις αρχές της Γένοβας ύπατος των Λογαριαστών. Το 1552 έπεισε τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή να στείλει τον τουρκικό στόλο για να βοηθήσει τον γαλλικό έναν μήνα νωρίτερα από την ημερομηνία που είχε αρχικά συμφωνηθεί. Προηγουμένως και για οχτώ ολόκληρους μήνες είχε αναλάβει τη συντήρηση του γαλλικού στόλου που διαχείμαζε στη Χίο περιμένοντας τον τουρκικό. Για τις υπηρεσίες του αυτές ο Ερρίκος B’ και ο Κάρολος Θ’ πήραν στη γαλλική Αυλή τα δύο του παιδιά, Ιερώνυμο και Θωμά, και τίμησαν τον ίδιο με το αξίωμα του πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την άλωση της Χίου από τους Τούρκους (1566), καταστράφηκε οικονομικά. 7. Βικέντιος (1519 – 1582). Καρδινάλιος και θεολόγος. Ήταν ένας από τους μαόνους της Χίου. Ανήκε στο τάγμα των Δομινικανών, του οποίου έγινε αρχηγός το 1558. Το 1570 έγινε καρδινάλιος. Πήρε μέρος στη σύνοδο του Τριδέντου και ανέλαβε με εντολή του πάπα Πίου E’ διάφορες εκκλησιαστικές αποστολές. 8. Ιάκωβος Παλαιολόγος (16oς αι.). Ενστερνίστηκε τη διδασκαλία του Σοκίνου και με τα φιλελεύθερα κηρύγματά του προκάλεσε αναταραχή στη Γερμανία και στην Πολωνία. Αργότερα, επειδή υιοθέτησε ακραίες απόψεις και μεθόδους, προκάλεσε την αντίδραση και του ίδιου του Σοκίνου, ο οποίος τελικά τον αποκήρυξε. Συνελήφθη με εντολή του πάπα Γρηγορίου ΙΓ’ και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή, επειδή αποκήρυξε τα φρονήματά του. 9. Ιερώνυμος (Χίος 1544 – 1600). Ελληνιστής και ιστοριογράφος. Μεγάλωσε στην Αυλή του Παρισιού, όπου του είχε απονεμηθεί ο τιμητικός τίτλος του πρίγκιπα της Χίου. Έγραψε πολλά έργα, από τα οποία σώζεται μόνο η Ιστορία της Χίου, έργο που έγραψε στα ελληνικά, στα ιταλικά, στα λατινικά και στα γαλλικά. Το έργο αυτό αναφέρεται σε εντελώς φανταστικά γεγονότα και δεν έχει καμία ιστορική αξία. 10. Ιερώνυμος (16ος αι.). Γεννήθηκε στη Γένοβα από οικογένεια μαόνων της Χίου. Έγραψε πολλές τραγωδίες, οι κυριότερες από τις οποίες είναι Τα Πάθη του Χριστού και ο Ιεφθάε. 11. Ιωάννης (13ος αι.). Πήρε μέρος στην πειρατική εκστρατεία που οργάνωσε η Βενετία με σκοπό την ανακατάληψη ορισμένων νησιών του Αιγαίου τα οποία είχαν ανακτήσει οι Βυζαντινοί. Μετά την επιτυχία της επιχείρησης εκείνης έγινε κύριος της Κέας και της Σερίφου. 12. Ιωάννης (; – 1453). Γενοβέζος κονδοτιέρος. Γεννήθηκε στη Χίο και πολέμησε στο πλευρό των Γενοβέζων εναντίον των Βενετών. Στη διάρκεια εκείνων των μαχών σημείωσε σημαντικές επιτυχίες και διακρίθηκε για την πολεμική τακτική του. Επικεφαλής επτακοσίων ανδρών, κυρίως Γενοβέζων και Χίων, το 1453 έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και συμφώνησε με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να ενισχύσει την άμυνα της πόλης υπό τον όρο, μετά την απόκρουση της τουρκικής απειλής, να του παραχωρηθεί ως αντάλλαγμα το νησί Λέσβος. Παρότι πολλοί ερευνητές αμφισβητούν τη δράση του Ι. κατά την άμυνα της πόλης, φαίνεται ότι πολέμησε ηρωικά εφαρμόζοντας με συνέπεια μέχρι το τέλος τις συμφωνίες. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος του εμπιστεύθηκε την αρχιστρατηγία. Το πρωί της 29ης Μαΐου πληγώθηκε στο πόδι από εχθρικό βέλος και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη μάχη. Πριν ολοκληρωθεί η Άλωση της Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε να φύγει στον Γαλατά και από εκεί έφτασε στη Χίο, όπου ύστερα από δύο μήνες πέθανε από γάγγραινα. 13. Μάρκος Αντώνιος (; – 1688). Δόγης της Βενετίας (1630;-84). Χάρη στις εξαιρετικές του ικανότητες και στην αδιάκοπη δραστηριότητά του, κέρδισε την εκτίμηση και την αναγνώριση των συμπατριωτών του. Το 1684, αφού εξασφάλισε τη συμμαχία της Αυστρίας, της Πολωνίας και του πάπα Ινοκέντιου ΙΑ’, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Οι δυνάμεις της Βενετίας με αρχηγό τον Φρανσίσκο Μοροζίνι σημείωσαν τότε σημαντικές επιτυχίες με αποτέλεσμα η Τουρκία να χάσει τη Δαλματία, τη Λευκάδα και την Πελοπόννησο. 14. Όρσος (; – 1464). Βενετός ναύαρχος. Πήρε μέρος σε πολλές ναυτικές επιχειρήσεις στην Ανατολή και το 1464 διατάχθηκε να καταλάβει τη Μυτιλήνη, την οποία κατείχαν οι Τούρκοι. Επιχείρησε δύο αιματηρές επιθέσεις, οι οποίες όμως αποκρούστηκαν από τους υπερασπιστές της πόλης. Λίγο αργότερα πέθανε, όπως λέγεται, από τη λύπη του για την αποτυχία εκείνης της εκστρατείας. 15. Πέτρος (; – Σέριφος 1235). Ακολούθησε τον Δάνδολο στη Δ’ Σταυροφορία και το 1204, σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που προσέφερε κατά τη διάρκειά της, πήρε τα νησιά Κέα και Σέριφο. Εγκαταστάθηκε στη Σέριφο, όπου πέθανε. Μετά τον θάνατό του η οικογένειά του ήρθε σε ρήξη με τις ισχυρές οικογένειες του νησιού, Γκίζη και Μικέλλη, και υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει. 16. Πομπήιος (1569 – 1616). Βενετός κονδοτιέρος. Υπηρέτησε στον ισπανικό στρατό σε νεαρή ηλικία και σε μια μάχη στην Ολλανδία έχασε το ένα χέρι του. Αργότερα κατατάχθηκε στον στρατό της Βενετίας και πολέμησε εναντίον των Αυστριακών στην Κρήτη και στη Φριούλη, όπου σκοτώθηκε. Έγραψε για διάφορες πολεμικές εμπειρίες του, από τις οποίες σώζεται η περιγραφή του πολέμου της Φλάνδρας. 17. Τιμόθεος (16ος αι.). Επίσκοπος Χίου. Μετά την άλωση του νησιού από τους Τούρκους στάλθηκε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, όπου διαπραγματεύτηκε την απελευθέρωση των Ι., οι οποίοι κρατούνταν στη Θεοδοσία. Πιθανολογείται ότι έγραψε την ιστορία της Χίου, γεγονός που δεν έχει επιβεβαιωθεί. Υπάρχουν και άλλοι Ι. λιγότερο γνωστοί, οι οποίοι διακρίθηκαν ως εκκλησιαστικοί παράγοντες, συγγραφείς και διανοούμενοι.